Hands-off-management
Afgelopen week had ik gesprekken met managers over hun managementstijl. Een gaf aan dat hij een “hands-off”-manager was. Ik moest even nadenken. Ik ken wel de hands-on manager die als een meewerkend voormens zorgt dat er zaken voor elkaar komen. Maar een hands-off-manager. Is dat iemand die de handen niet uit de mouwen steekt? Iemand die de boel laat waaien? Die alleen maar mooie woorden heeft, maar niets doet? Leek me wel heel eerlijk om dat in een gesprek aan te geven.
Bij navragen bedoelde hij het anders. “Als manager ga ik ervan uit dat we vakmensen in ons team hebben. Professionals die weten wat ze doen. Ik geef hen de ruimte om het werk zo goed mogelijk uit te voeren. Op hun manier. Ik kijk wel of die manier het resultaat oplevert wat van tevoren is afgesproken. Ik laat los, maar heb regelmatig gesprekken over voortgang en coach waar het nodig is. Samen met het team organiseer ik intervisie zodat men van elkaar kan leren.” “Als de gewenste resultaten niet worden bereikt, praten we over de aanpak en bespreken we alternatieve wijzen van werken. Mocht het gebrek aan resultaat liggen aan gebrek aan professionaliteit, grijp ik in. Dat kan betekenen dat ik in overleg kijk of extra opleiding nodig is of dat deze persoon ergens anders beter tot zijn of haar recht zou komen.”
Hands-off-managers. Mooie term. Lijkt me prima te passen bij de output sturing die nodig is bij Het Nieuwe Werken.
