Open Space, de wet van de twee voeten
Vandaag bezocht ik een vroegere, zeer vertrouwde opdrachtgever. 7 jaar geleden had ik met hen een medewerkersbijeenkomst ontworpen, welke nu goed kan passen. Hoe was de opzet ook al weer?
Zulke leuke vragen wil ik wel vaker krijgen. Mooie erkenning voor wat blijkbaar een goed idee was. Dat streelt je.
Dat bracht me op de gedachte dat ik een aantal jaren veel met bijeenkomsten bezig ben geweest. Hoe krijg je echt goede interactie en dialoog? Ik ontwikkelde concepten als ‘prikken en proeven’ – waarin medewerkers hun eigen menu konden samenstellen, om op grond daarvan de voor hen relevante thema’s van het ondernemingsplan te bespreken, en ‘samenspel’, waarin belanghebbenden van een corporatie aan de hand van een speciaal Monopoly-spel hun beleidsvoorkeuren konden aangeven en bespreken.
Dergelijke concepten zijn creatief en sluiten mooi aan bij de te bereiken doelstelling. Maar dat verklaart niet het succes. De reden dat deze concepten goed werken is dat ze gebaseerd zijn op de Open Space Technology (OST), die in de 90-er jaren door Harrison Owen ontwikkeld is. Het idee achter OST is dat het een bijeenkomst over een specifiek, belangrijk thema is zónder formele agenda. De aanwezigen bepalen met elkaar de agenda, de belangrijkste te bespreken onderwerpen en doen vervolgens in deelsessies mee met de thema’s waar ze zelf het meest in geïnteresseerd zijn. Simpel en geniaal! Ga maar na hoe de meeste bijeenkomsten zelfs nu nog georganiseerd worden.
OST behelst nog veel meer principes. Ik pas het altijd in ‘light version’ toe. OST heeft 1 wet, namelijk ‘The Law of Two Feet’: loop weg als je niets meer aan de bespreking hebt of toe kunt voegen!
OST levert de beste bijeenkomst-resultaten op. Behalve betere energie en betrokkenheid is dat ook dat de mensen die op een onderwerp zijn doorgegaan ook de mensen zijn die daar in werkelijkheid het beste sturing aan kunnen geven. Zie een goede toelichting op Wikipedia. Van harte aanbevolen!
