Wel of niet vergaderen?
Naast mijn werk in de communicatie ben ik in mijn eigen tijd (bestaat dat nog, sinds we nieuw werken?) actief in onze Vereniging van Eigenaren. Een complex van 250 woningen waar vijftig individuele koperseigenaren samen wonen met sociale huurders en commerciële huurders. Dat levert een interessante diversiteit aan woonverwachtingen en –mogelijkheden op. Het zal duidelijk zijn dat een huurder van een penthouse van bijna 3000 euro huur in de maand andere verwachtingen en een ander budget heeft dan een sociale huurder in hetzelfde complex. Kortom, er vindt regelmatig overleg plaats tussen verschillende vertegenwoordigers, wijkwerk, buurtregisseurs tot en met tuincommissies. Niets Nederlands is ons vreemd.
En het overleggen zit ons allen in het bloed. Vaak overleggen we in het bestuur, en komen tot de conclusie dat een commissie dat verder in praktijk uit kan werken. Vervolgens merk ik dat die commissie er ook weer over vergadert (en vaak niet doorbordurend op de kaders die het bestuur heeft neergelegd, maar weer bij nul beginnend). Die commissie gaat dan ook niet aan het werk, maar gaat weer overleggen met vertegenwoordigers van bewoners (waar we drie soorten in hebben). Met veel aandacht voor wat er niet zou moeten gebeuren. Je snapt het al, de zomer was alweer bijna voorbij en er stond nog geen plant in de tuin. Terwijl iedereen een groene binnentuin wilde.
Dit najaar had ik het een beetje gehad. Aangezien we op ons dak veel planten hadden die zo groot waren geworden dat we ze konden scheuren, hebben we de nieuwe scheuten bewaard en beneden in de tuin geplant. Daarmee kreeg ik de smaak te pakken en heb een auto geleend om nog wat extra pootgoed en bloembollen op de markt te kopen. In twee weekenden zat alles er in. Los van wat komische reacties (“Goh, van welk bedrijf bent u? Werkt de hovenier ook in het weekend?”) alleen maar enthousiasme van bewoners. Omwonenden boden spontaan aan om de planten de eerste weken extra water te geven en andere bewoners hadden ook nog stekken. Die hebben we ook toegevoegd. Resultaat: een groene binnentuin en blije bewoners. Van de officiële commissies en praatgroepen heb ik niets gehoord (maar misschien komt dat nog bij de volgende ALV).
Ben ik ervoor dat er zonder overleg wat gebeurt? Nee, zeker niet! Maar ik zou wel meer evenwicht willen in praten en doen. Tussen woord en beeld. Ook in de veranderprojecten waar ik bij betrokken ben, is het de bedoeling dat er uiteindelijk resultaat uitkomt. Toch is de verhouding tussen praten en productie 10:1. Met als gevolg dat er voor het daadwerkelijke doen vaak te weinig tijd overblijft om het echt goed te doen. Vraag maar eens aan creatieven bij een interne campagne. En zelfs als er al zaken bij de drukker liggen, zijn commissies in staat aan te geven waarom het geproduceerde uiteindelijk niet goed is. Jammer. Laten we bewuster om gaan met overleg en meer gaan doen!
